ما و عیسی مسیح(ع)

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی «میار»، توسل از عقاید مهم شیعیان است که بر گرفته از آیه شریفه « يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ» می‌باشد که برای توصّل و رسیدن به خدا، خوب است و بلکه واجب است که توسل نموده و امر یا شخص صالح و بزرگی را واسطه تقرب و مسالت قرار دهد.
عظمت و نورانیت اهل بیت علیهم السلام چنان است که شیعیان در مقام توسل چنان در برابر ایشان خاضع و خاشع می‌شوند که نگاهشان تنها به خورشید بی‌بدیل ائمه اطهار دوخته شود. به یقین بهترین امر و فرد برای توسل وجود اهل بیت خواهد بود که می‌تواند در قالب زیارت و دعا و تضرع نمود پیدا کند. آنچه روشن است گرچه توسل به ذوات مقدس اهل بیت توسل اتم و اکمل است اما تنها راه و طریق انحصاری توسل نیست.
شاید همین عظمت  چهار معصوم باعث می‎شود که در ذهن ما توسل به دیگران خطور نکند. برای نمونه تا به حال در تنگناها و مشکلات و گرفتن حاجات خود به حضرت روح‌الله عیسی مسیح (علی نبینا و علیه السلام) و مادر بزرگوارش حضرت مریم عذرا سلام الله علیها توسل داشته‌ایم؟
در نظر شیعیان همه انبیای الهی به خصوص پیامبران  اولعزم داری مقام مخلصین و مقربین هستند و لذا معصوم هستند به این معنا که از گناه و خطا و نسیان و سهو مصون هستند و این عصمت قبل از نبوت هم در ایشان وجود دارد. نفی هر یک از انبیا نفی قرآن و رسول اعظم است و اهانت به هیچ یک از ایشان جایز نیست و همه محترم و بندگان خاص خدا هستند.
این اعتقاد بدین معناست که در توسل خود می‌توان به این افراد صالح و برگزیده خدا رجوع نمود و آنها را واسطه تقاضاها و درخواستها قرار داد.
یکی از شرایط و خصوصیات افرادی که می‌توان نزد خدا آنها را شفیع و واسطه قرار داد «وجیه بودن» است؛ چنانچه در دعای توسل در هر فرازش خطاب به اهل بیت عرضه می‌شود «یا وجیها عندالله اشفع لنا عندالله». دلیل این امر هم روشن است چرا که وجیه و دارای وجاهت بودن، یعنی دارای قدر و منزلت، مقبول و مورد علاقه بودن. عقل و عرف هم تایید می‌کند که برای واسطه نمودن چیزی یا کسی  در برابر کسی، آن واسطه باید دارای مقام و محبوبیت نزد آن بزرگ باشد.

در قرآن کریم حضرت عیسی از افراد وجیه معرفی شده است: «إِذْ قَالَتِ الْمَلَائِكَةُ يَا مَرْيَمُ إِنَّ اللَّهَ يُبَشِّرُكِ بِكَلِمَةٍ مِنْهُ اسْمُهُ الْمَسِيحُ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ وَجِيهًا فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ وَمِنَ الْمُقَرَّبِينَ. [ياد كنيد] زمانى كه فرشتگان گفتند: اى مريم! يقيناً خدا تو را به كلمه‏اى از سوى خود كه نامش مسيح عيسى بن مريم است مژده مى‏دهد، كه در دنيا و آخرت داراى مقبوليّت و آبرومندى و از مقربّان است‏ (آل عمران 45) این صفت در آیه ای دیگر در مورد حضرت موسی نیز به کار رفته است «وَ كانَ عِنْدَ اللَّهِ وَجِيهاً» (احزاب 69)

حضرت عیسی در قران به عنوان روح الله، کلمه الله و عبدالله نامیده شده است.. روح موجب حیات بدن و جسم است و خداوند با نفخ روح در طین و خاک بشر را حیات بخشید. با توجه به معنای روح در قرآن می توان ایشان را مظهر اسم حی خدا دانست چنانچه در معجزرات ایشان حیات بخشیدن عنوان شده است به این صورت که هم مردگان را زنده می نمود و هم به خاک و گل می دمید و پرنده‌ای را حیات می بخشید و همچنین بیماران را با مسح و لمس آنها شفا می داد و شفا دادن نیز نوع خفیفی است از حیات است.
از آنجایی که از دیگر اعتقادات ما این است که انبیا و اولیا همچنان زنده به معنای معنوی هستند و می‌توانند به اذن خدا با ولایت تکوینی خود در امور عالم دخل و تصرف کنند به نظر می‌رسد می‌توان در اموری مانند شفای بیماران همچنان به حضرت عیسی مسیح توسل نمود و از ایشان مدد جست چرا که همانگونه که ایشان در دوران حیات مادی خویش بیماران لاعلاج را شفا می‌داد، همچنان این قدرت در اختیار ایشان می‌باشد.


همچنین حضرت مریم(س) در قرآن و روایات منزلت بسیار بالایی دارد و نماد رزق و روزی بی‌حساب و توکل تام به خداوند متعال است چنانچه حضرت زکریا به عنوان نبی خدا، این مهم را در رفتار و کردار حضرت مریم دید و منقلب شد و تحت تاثیر قرار گرفت و نزد خداوند دست به دعا برداشت و خداوند حضرت یحیی(ع) را به ایشان هدیه داد. امروز نیز در تنگناهای رزق و روزی از هر جهت می توان به بزرگ بانوی جهان، حضرت مریم(ع) توسل کرد و ثمره‌اش را دید.

البته روشن است در هر دعا و توسلی شرایط و مصالح و مقدماتی وجود دارد که باید مورد توجه قرار گیرد
نشر این عقیده که بر گرفته از قرآن و روایات و عقاید شیعی است می‌تواند در تقریب بین ادیان و فرهنگها و اصلاح اندیشه های نادرست مردم دنیا موثر باشد و ضمن نزدیکی قلوب به یکدیگر عقاید خرافی و تحریف شده را نیز زدود.