اختصاصی میار؛ آیا فیلم بخارست موفق بوده است؟

سید خلیل موسوی نیا| به سراغ فیلم بخارست، پر فروش این روزهای سینمای ایران رفته ایم، فیلمی که همان خط همیشگی اطیابی را دنبال می کند، کارگردان به خوبی رگ خواب مخاطب ایرانی را می شناسد و به همین واسطه نیز تنها در گیشه موفق است اما در سینمای واقعی حرفی برای گفتن ندارد.

به گزارش میار، بخارست فیلم کمدی پر فروش این روزهای سینمای ایران است، »جلیل و جلال دو برادر هستند که یکی در تاکسی اینترنتی و دیگری استخر به عنوان غریق نجات مشغول به کار هستند، جلیل در کنار فعالیت اصلی خود در اینستاگرام هم فعالیت می کند، در یکی از روز‌ها که جلیل قصد داشت برای صفحه خود در اینستاگرام با یکی از مشتریان استخر دوربین مخفی بگیرد، مشکلی به وجود می آید و شخص بیهوش می شود، جلیل که فکر می کند او را کشته به برادرش زنگ می‌زند و زمانی که هر دو سعی در پنهان کردن جسد دارند متوجه می شوند که شخص بیهوش شده، پسر وزیر بوده است و فردا دادگاه مهمی دارد، آنها در ادامه متوجه می شوند اشخاصی به دنبال پسر وزیر بوده اند و الان هم در تعقیب آنها هستند.«

کلیشه ای  بودن فیلم را در همین ابتدا یادآور می شوم، داستان یک فرد خنگ و یک فرد باهوش که طی داستان ما دو برادر هستند و باید فرد باهوش هر طوری است خنگ بازی های برادرش را جمع کند، روایت که خیلی درهم و شلخته بود به اضافه اینکه بدون هیچ آغاز درستی فیلم پیش می رود و فراز و نشیبی را هم طی نمی کند بلکه با همان نحو که شروع شده است ادامه پیدا می‌کند تا اواخر هیچ روند رو به بالا یا پایینی را نمی بینیم و سعی می‌کند شما را سرگرم روایت تک بعدی خود نگه دارد که در آن عملاً ناموفق است.

ترکیب پژمان جمشیدی و حسین یاری در این فیلم فاجعه است و شوخی های بی مزه ای که برای این دو شخصیت در طول فیلم نوشته شده، نه تنها تماشاگر را نمی خنداند بلکه از جایی به بعد باعث سردرد مخاطب می شود، بگو مگوهای این دو که هرگز حالت عادی ندارد و به طور مداوم بر سر یکدیگر فریاد می کشند، یکی از آفت های مهم فیلمنامه بوده است.

زنان نیز مانند اغلب ساخته های اطیابی، یا در حال جراحی نقاط مختلف بدن خود هستند و یا در نگاه اول عاشق و دلباخته مردان می شوند و به طور مشخص، هویت مستقلی از خود ندارند، هرچند که شخصیت های زن در فیلم به طور مشخص تأثیری در روند قصه ندارند اما در مجموع، در معدود لحظاتی که آن ها را می بینیم، تصویری کلیشه ای و مبتذل از زن ترسیم می شود.

با این حال لابلای ضعف های فیلم نیاز است به بخش هایی از فیلمنامه هم اشاره کنیم که رویکردی به اصطلاح سیاسی دارند و قصد دارند انتقادی هم از مدیریت کشور داشته باشد، در این زمینه نیز باید گفت که فیلم به احمقانه ترین شکل ممکن به فساد در کشور پرداخته و به جهت این که اجازه و جسارتی برای پرداخت به این مسئله نداشته است، به سراغ این ایده رفته که مدیران پاک و عالی هستند و تنها اطرافیانشان فاسد هستند و تمام مشکلات مملکت نیز به واسطه همین اطرافیان فاسد اتفاق می افتد.

فیلم‌هایی چون بخارست را می‌توان زاییده سیطره نظام فیلم فارسی دانست که مدتی است به گیشه سینمای ایران بازگشته‌ اند و آثاری از این دست که مرزهای ابتذال و فیلمفارسی را به این نحو در می‌نوردند، هر کدام گواهی هستند بر ابتذال افسارگسیخته در سینمای کشورمان که امید داریم چنین روندی با ورود مسئولان کشور و ریشه یابی این مسئله از بیخ و بن، به زودی حل شود.