به مناسبت سالروز شهادت حضرت علی(ع) / شرحی بر تفسیر شهادت حضرت علی(ع)
در شب شهادت یگانه مرد بی نظیر عالم خلقت؛ حضرت علی(ع) قرار داریم. مردی که در روز جمعه ۱۳ رجب در سال ۳۰ عام الفیل در مکه و در درون کعبه متولد شد و در اثر ضربت شمشیرخشکه مقدسی به نام ابن ملجم مرادی -که از خوارج بود- در سحرگاه روز ۱۹ رمضان سال ۴۰ ه.ق. در مسجد کوفه که بر فرق مبارکش وارد شد، در ۲۱ همان ماه به شهادت رسید و مخفیانه دفن شد تا پیکر مطهرش بیش از این دچار صدمه و آسیب قرار نگیرد و تشییع پیکر مبارکش موجب فتنه انگیزی فتنه گران واقع نشود تا اسباب جنگ و خون ریزی گردد.
پایگاه خبری تحلیلی «میار»، از واقعه ترور ناجوانمردانه حضرت علی(ع) 1402سال است می گذرد و همچنان جای خالی این انسان برجسته و این امام هدایت بیش از پیش احساس می شود و جامعه بشری هم تا به امروز و با همه پیشرفت های مادی نتوانسته است خلاء چنین نخبه استثنایی را پرکند و به آرامش رؤیایی خود که ملهم از صلح، عدالت و امنیت است نایل آید و روزگاری را سپری کند که دیگر درآن شاهد و نظاره گر خرابی، ویرانگری، تخریب، جنگ، خون ریزی، هتک حرمت، تجاوز به حقوق انسانی، ظلم، ستم، بی عدالتی، فقر، تبعیض، زورگویی، ترور، استعمار، استثمار، دیکتاتوری، جهل، ناآگاهی، استبداد از هر نوع رایج آن و... نباشد! متاسفانه آن چه بیان شد تا به امروز محقق نشده و هر مصلح اصلاح طلبی هم که بعد از آن امام همام، قیام کرده و قدعلم نموده است تا آرزوها و رؤیاهای آرمانی بشر را در دنیا تحقق بخشد با سرنوشتی چون سر نوشت امام شهیدمان حضرت علی(ع) مواجه گشته است اما این راه ادامه دارد و پویندگان این مسیر نشان داده اند دست از مبارزه بر نخواهند داشت و اراده کرده اند خوابِ خوش را از چشمان دنیاپرستان پرادعای بیمغز ربوده و به درازای حیاتِ هستی آماده اند برای همیشه با کفر، سیاهی و ستم مبارزه کنند تا نور و سپیدی و ایمان پیروز شود.این مبارزان در همه این اعصار و قرون به علی(ع) و فرزندان ایشان اقتدا کرده‌اند و با قیام مستمرخود در این مسیر گامی به عقب برنداشته و دنیای دنیاپرستان ظالم را به جهنم تبدیل کرده اند تا به آنان بفهمانند تا کفر و ظلم و سیاهی و تباهی هست ایمان و مبارزه هم هست و حاضرند برای رهایی بشریت از دست طواغیت؛ جان با ارزش خود را درکمال خضوع و خشوع تقدیم جامعه بشری نمایند تا صلح، امنیت و عدالت فراگیر و در سطح جهان بی کم و کاست و بدون شرط و شروط و بدون مزاحمت پیاده شود.
علی(ع) در 1402 سال پیش به دنبال تحقق چنین جامعه آرمانی بود اما دنیاپرستان و فتنه گران و منافقان آن زمان در قالب فرقه‌های گوناگون با خدعه‌های معاویه و عمروعاص و خشکه مقدس مأب‌هایی به نام خوارج، با اتحادی نامیمون، دست به دست یکدیگر دادند تا علی(ع) به اهداف راهبردی خود که استراتژیک نیز بود نایل نگردد و شد آن چه که نباید می شد.
همه مخالفان از معاویه و گروه های معاند که از علی(ع) در همه دوران حیات حضرتش زخم خورده بودند و تا دوران حکومتش(حدودا نزدیک به 5 سال) به این نتیجه رسیدند برای حفظ قدرت و استمرار جایگاه سیاسی خودشان؛ علی(ع) را با ترور فیزیکی حذف نمایند تا بتوانند با خیالی آسوده و بدون مزاحم بر مسندهای حکومتی و سیاسی تکه زنند و با توجه به جهل و ناآگاهی مردم آن عصر، مقدرات جامعه را در دست گیرند تا از این رهگذر نیز نسبت به وجود مقدس رسول خدا(ص) و اهلبیتش هم عقده گشایی تاریخی نموده باشند. آیا واقعا این جماعت منحرف توانستند عقده گشایی نمایند؟ حوادث آن سال ها و پیشامدهای بعد از آن که خونین بوده و با تاریخ اسلام و امامت امامان گره خورده است نشان از آن دارد که هیچگاه آنان موفق به این امر نگشتند و عکس آن در تاریخ رخ داد و موجب شرمساری ایشان گردید.
با توجه به مستندات و دیدگاه محققان و پژوهش گران منصف اهل تسنن؛ امروز علی و فرزندانش سربلند و روسفید هستند و آنان که به اهلبیت رسول خدا(ص) جفا و ستم و پیمان شکنی کردند و سقیفه را به وجود آوردند و علی را از حق مسلمش محروم ساختند و 25 سال خانه نشینش کردند و پس از آن ظلم‌ها و ستم‌ها بر همسر گرامیش که دختر عزیز پیامبر اعظم(ص) بود روا داشتند و مصایب عدیده برسر فرزندان فاطمه آوردند که بزرگترینش فاجعه اسفبار کربلا بود و... ، آیا آنان که خون به دل رسول خدا(ص) و اهلبیتش کردند نباید در پیشگاه تاریخ سر به زیر و سر افکنده باشند و نباید تا به ابد نیز خجالت زده باشند و در محکمه تاریخ و وجدان همچنان منفور و منکوب و مطرود؛ شرمنده باقی بمانند؟!
چه سخت است از علی گفتن و نوشتن که نه قلم تاب توصیف این شخصیت جامع الاطراف را دارد و نه هیچ عقل بشری که بتواند جمیع اوصاف کمال و جمال و فکر و فهم و اندیشه حضرتش را ترسیم کند. چه جنایتی را خوارج باعث شدند که تا ابد جهان بشریت در سوگ از دست دادن چنین اعجوبه خلقت باید خون بگرید و باید فرقه ضاله خوارج را به سبب این ترور خائنانه و خبیثانه ننگین، لعن و نفرین ابدی کند که جهانی را محروم از خدمات و اندیشه آن حضرت نمودند و چه دردناک است که اعتراف کنیم بعد از 1402 سال، دیگر فلک چون او به دنیا نیاورده و نه زاده است و حقیقتا علی(ع) دیگرار تکرار نخواهد شد و بشریت باید در فقدان او بسوزد و تا زنده است ضجه زند و مویه کند که اگر هزاران بار از این غصه آب شود و بمیرد جا دارد.
علی(ع) را به شهادت رساندن تا حسن(ع) را با زهر جفا به شهادت رسانند، علی(ع) را به شهادت رساندند تا حسین(ع) را در کربلا با لبه تشنه با اهلبیتش و یارانش، غریبانه و با سبعیت قربانی و مثله و به شهادت رسانند، علی(ع) را به شهادت رساندند تا امامت را به بند کشند تا امامان را به سکوت وادارند و آنان را در غربت محصور نمایند تا محل رجوع مردم نباشند؛ اما تیر آنان به سنگ خورد و امامان در همان غربت محل رجوع مردم شدند و زمینه های اضمحلال خودشان فراهم آمد. زندگی امام باقر(ع) تا امام حسن عسکری(ع) مؤید همین نگاه است و حتی غیبت امام زمان(عج) نیز تأیید همین نکته است که دشمنان نتوانستند امامان را از محل رجوع مردم بودن باز دارند. این امامان همیشه و در همه حال چه در حیاتشان و چه آن هنگام که در دنیا نیستند؛ باز محل رجوع مردم هستند. حذف امامان امکان ندارد و دشمنان این مهم را درک نکردند و از همین زاویه شکست را خفت بار دریافت نمودند اما بیدار نشدند و همچنان باز در همین مسیر غلط گام برداشته و بر می‌دارند و تاریخ هم محل عبرت آنان و رهروان ناپاکشان نشد.
آری این همه مصیبت بر بشر از یک غلط زیادی و از یک اشتباه فاحش رقم زده شده و آن ماجرای سقیفه بنی‌ساعده و شورای شش نفره بود که باعث حذف انسان‌ها صالح، شایسته، باایمان، خداجو، خداترس و آگاه به منافع مردم و مصالح جامعه گردید و در عوض باعث روی کار آمدن انسان‌های خودخواه، منفعت پرست، مادی، غیرشایسته، بی ایمان، غیرموحد، متملق، چاپلوس، مستکبر، مغرور، دنیاپرست و... گردید. بیراه نیست اگر بگویم حکم شهادت حضرت علی(ع) در همان سقیفه بنی‌ساعده امضا شد و ترور حضرت در شب 19 رمضان چهلم ه.ق. اجرا گردید و شهادت 21 همان سال رقم زده شد و این انحراف بزرگ در همان سقیفه بنی‌ساعده شکل گرفت و تحقق یافت. به قول صائب تبریزی:
خشت اول چون نهد معمار کج
تا ثریا می رود دیوار کج!!
شهادت حضرت علی(ع) به دست ابن ملجم مرادی که از خوارج بود رقم زده شد و لذا این اتفاق شوم خود شرحی بر تفسیر همان خشت اول است که بنای آن از شورای سقیفه بنی‌ساعده در سال 11هجری قمری گذاشته شد و دامنه آن تا امروز و در عصر حاضر قابل مشاهده در جهان اسلام است که اسلام به واسطه شیوخ بی لیاقت و حکمرانان بی خرد؛ شعبه شعبه و شقه شقه وپاره پاره شده است. پاسخگوی این انحراف کیست؟ جز کسانی که به عهد خود با رسول خدا(ص) عمل نکردند و پیمان «حجة الوداع» را در سال دهم هجری در غدیر خم شکستند.
در این شب عزیز بگذارم بگذرم و در سوگ حزین امشب که دیگر علی(ع) را نخواهیم داشت؛ ناله و شیون کنیم که دنیا چه انسانی بزرگ و خردمندی زیرک و دانا را از کف داد که قیمتی برایش نمی‌توان متصور بود. من با ابن ابى الحديد شارح نهج البلاغه كه از مطلعترين علماى اهل تسنن و متفكر در فلسفه و كلام و صاحب‌نظر در تاريخ اسلام است، هم عقیده هستم «امتيازات انسانى على (ع) از لحاظ عظمت و جلال و شهرت در آن حد اعلاست كه شرح كردن و بحث و تفصيل دادن آن ها ناروا و بيهوده است... من چه بگويم در حق مردى كه دشمنانش نتوانستند عظمتها و فضايل او را منكر شوند و همه آنان به برترى شخصيت او اعتراف كردند؟ ... من چه بگويم درباره مردى كه همه فضيلت‌ها به او منتهى مىشود و هر مكتب و هر گروهى خود را به او منسوب مىسازند.»
یادداشت خود را با شعرمعروف و زیبای »مولوى» که در باره شخصیت بی نظیر حضرت علی(ع) سروده است به پایان می برم:
از على آموز اخلاص عمل
شير حق را دان منزه از دغل
در غزا برپهلواني دست يافت
زود شمشيرى برآورد و شتافت
او خدو انداخت بر روى على
افتخار هر نبى و هر ولى
او خدو انداخت بر رويى كه ماه
سجده آرد پيش او در سجدهگاه
در شجاعت شير ربانيستى
در مروت خود كه داند كيستى
اى على كه جمله عقل و ديدهاى
شمه‌اى واگو از آنچه ديدهاى
تيغ حلمت جان ما را چاك كرد
آب علمت خاك ما را پاك كرد
بازگو اى باز عرش خوششكار
تا چه «ديدى» اين زمان از كردگار
چشم تو ادراك غيب آموخته
چشمهاى حاضران بردوخته
چون تو بابى آن مدينهى علم را
چون شعاعى آفتاب حلم را
باز باش اى باب رحمت تا ابد
بارگاه ماله كفواً احد
دکتر اسدالله افشار
