محرومیت؛ یک واژه است یا یک حقیقت!؟

کریم بخش کردی تمندانی در یادداشتی به موضوع محرومیت در استان سیستان و بلوچستان پرداخته است.

به گزارش میار، این فعال اجتماعی چنین نگاشته است: سخنان استاندار محترم در جلسه شورای اداری میرجاوه قابل تأمل است: استان سیستان و بلوچستان استانی غنی بوده و هیچ کمبودی ندارد، در واقع محرومیت واژه ایست که تنها در فکر افراد قرار گرفته و مانع سازندگی، رشد و پیشرفت این نقطه از ایران اسلامی شده است و... .

در اینکه این استان استانی غنی و دارای پتانسیل های فراوان است تردیدی نیست، اما در اینکه محرومیت معنا ندارد و فقط واژه ایست که فقط در فکر افراد قرار گرفته تردید زیاد است.

محرومیت؛ یعنی بیشترین جمعیت زیر فقر را داشته باشیم و بیشتر سفره ها خالی باشند.

محرومیت یعنی بیش از یکصد هزار دانش آموز بازمانده از تحصیل داشته باشیم و از نظر کیفیت آموزشی همیشه در رتبه آخر کشور قرار داشته باشیم.

محرومیت یعنی در شاخص های بهداشتی هم در رتبه آخر باشیم و برای درمان به کرمان، یزد، خراسان رضوی، شیراز و تهران سفر کنیم و کمترین پزشک و تخت بیمارستانی را نسبت به جمعیت داشته باشیم، یک بیمارستان را چند رییس جمهور کلنگ بزنند ولی وجود نداشته باشد.

محرومیت یعنی، هزاران شهروند بی شناسنامه و بی هویت داشته باشیم.

محرومیت یعنی در بیشتر شهرهای استان تنش آبی داشته باشیم و نماینده شهری که در کنار اقیانوس قرار دارد در خانه ملت آب هوتک بنوشد و به همه نشان دهد آب شرب این مردم چنین است.

محرومیت یعنی در همه استان ها کارت بنزین جایگاه نامحدود باشد و در این استان سهمیه نفت و بنزین را کم کنند و کارت جایگاه هم نباشد و به اعتراض مردم و نمایندگان هم هیچ توجه نشود.

محرومیت یعنی، در شورای اداری استان یک قوم و مذهب سهم چندانی نداشته باشد و کسی بی عدالتی را هم نپذیرد.

محرومیت یعنی، در کشوری اسلامی که مدافع مستضعفین و مسلمانان دنیاست، دهها نمازگزار در نماز جمعه کشته شوند و اقدامی عملی برای محکومیت آن انجام نشود و رسانه ملی به اندازه یک هزارم کشته شدن یک رنگین پوست در آمریکا بدست پلیس برای آن برنامه و تحلیل نگذارد.

محرومیت یعنی، تنها استانی باشی که کمترین بزرگراه را داشته باشی و بیشترین تلفات جاده ایی را.

محرومیت یعنی، مافیای سوخت و مواد مخدر در اینجا جولان دهد و برچسب قاچاقچی به مردم این استان زده شود و بیشترین اعدام از این استان باشد.

محرومیت یعنی، یک قومیت و مذهب بزرگ ایرانی باشی و نتوانی رییس هیچ یک از قوای سه گانه شوی و در مدیریت کلان و میانی هم جایگاهی نداشته باشید، حتی در این استان، استاندار شوید و در جلسه شورای تامین استان و شورای اداری مرکز استان، استاندار ببیند که یک قومیت و مذهب در این استان جایگاه شایسته ای ندارد.

محرومیت یعنی اجازه ندادن که نماینده ایی که بتواند صدای مردم محروم باشد تایید صلاحیت و به مجلس برود و تنها صدا مردم هم در مجلس بخاطر دفاع از حقوق مردم رد صلاحیت شود.

محرومیت یعنی، دانش آموزی ایرانی بخاطر مذهب خود نتواند در انشای خود بنویسد که در آینده می خواهد رییس جمهور شود.

محرومیت یعنی دیدگاه حاکمیت به یک قومیت و مذهب در استان دیدگاهی امنیتی و غیر قابل اعتماد باشد و یک قومیت و مذهب احساس تبعییض و بی عدالتی نماید و ... .

و استاندار محترم ، محرومیت در دنیای امروز شاخص هایی دارد و بر اساس آن شاخص می توان گفت که محرومیت وجود ندارد، نه در حرف.

 محرومیت؛ یا همان بی بهره گی و بی نصیبی فقط یک واژه در فکر مردم نیست، بلکه یک واقعیت غیر قابل انکار در استان است و تنها مردم استان آن  را با تمام وجود احساس می کنند و از آن رنج می برند و راه گریزی از آن ندارند، و تا زمانی که محروم نباشید درک محرومیت دشوار می نماید و به فرموده لسان الغیب: کجا دانند حال ما سبکباران ساحل ها.