«سیستان و بلوچستان محروم نیست اگر خاک تفتاتش را در جستجوی طلا به توبره نکشید» این قسمتی از یادداشت پیرمحمد ملازهی درباره عمق محرومیت در سیستان و بلوچستان است.
به گزارش میار، یادداشت پیرمحمد ملازهی را در ادامه می‌خوانید: از استاندارد سیستان وبلوچستان نقل شده است که در استان محرومیت وجود ندارد.
اگر این اظهارنظر با امانت داری نقل شده باشد، فاجعه بالاتر از این چیزی است که درظاهر به نظر میرسد. فاجعه بالاتر، این است که مقامات استان و مردم استان با دو زبان متفاوت صحبت می کنند که همدیگر را نه می فهمند و نه امیدی به تلاش برای فهم یکدیگر دارند.
مهم تر از این تعریفی است که از محرومیت در ذهن دو طرف وجود دارد.
ازموضع بدبینی به اظهارات استاندار نگاه نکنیم و فرض را بر این بگذاریم که منظور وی این باشد که سیستان و بلوچستان به لحاظ امکانات بالقوه طبیعی، استان محرومی نیست و از نعمت های خدادادی چیزی کم ندارد که هیچ ،بیش از نیاز جمعیت اندک آن هم دارد اما دارایی بالقوه است و تا‌کنون بالفعل نشده است. پرسشی که مطرح می شود این است که: مسئول بالفعل کردن این بالقوه ها کیست و شخص استاندار با داشتن اختیارات ویژه از ریاست جمهوری، خود
را در کجای این معادله چند مجهولی حس می کند؟!
دقیقاً در همین جا است که دو زبان مدیریت استان که می‌گوید استان محروم نیست و زبان مردم که فقر و محرومیت را در تمامی ابعاد زیستی با پوست و استخوان خود حس می‌کنند، معنا پیدا می‌کند. وقتی که در استان طبق آمارهای رسمی بیش از ۸۰ هزار کودک درسن رفتن به مدرسه امکان ورود به مدرسه ندارند، در زبان مردم این محرومیت است.
وقتی میزان تر ک تحصیل آنقدر بالا است که از شرم نمی توان رقم آن را گفت.
وقتی میزان بیکاری از ۵۰ درصد هم عبور می کند و نسل جوان و نوجوانش جان با نان درسوختبری سودا می‌زنند، در زبان مردم این محرومیت است.
وقتی جاده های غیر استاندار استان بصورت کشتار گاه درآمده است، این در زبان مردم محرومیت است.
حالا مدیران استان آن را هر چه بنامند، تفاوتی نمی کند.
استان محروم نیست اگر تنها و تنها بندر چابهار و منطقه آزادش واقعاً در خدمت توسعه استان قرار گیرد و نه تفریحگاه زمستانی مدیران مرکز نشین شود. چابهار این ظرفیت بالقوه را دارد که نه تنها سیستان و بلوچستان و نه تنها محور شرق کشور، بلکه کل آسیای مرکزی و افغانستان را در مسیر توسعه قرار دهد. این ظرفیت بالقوه را به ظرفیت بالفعل رساندن در حوزه مسئولیت کیست؟! استاندار است که همه نوع اختیارات دارد یا مردمی که دست شان به هیج جا بند نیست. استان محروم نیست اگر سیستان را به امان خدا رها نکنید و اعتباراتش را درچاه ویل ذهنیت غلط نریزید.
استان محروم نیست اگر زرآبادش و دشت باهوی آن، کلاتش، در دامان خدا رها نشود و به مزرعه موز تبدیل شود تا رندان متکی به قدرت، به سود کمتر از چند میلیاردی بسنده کنند و بگذارند کشاورز باهوکلاتش و زرآبادش طعم موز را بچشد و به هم میهنانش بچشاند!
سیستان و بلوچستان محروم نیست اگر خاک تفتاتش را در جستجوی طلا به توبره نکشید.
آری استان در زبان استاندارش محروم نیست اما در زبان مردمش واقعاً محروم است. جای دوری نروید، سری به حاشیه زاهدان در شیرآباد هایش بزنید، به حاشیه چابهار بروید تا معنای فقر و محرومیت را درک کنید. آیا می‌توان زبان مشترکی بین مدیران حاکمیتی و مردمانی که دست شان کوتاه، حتی از بیان درد محرومیت شان است پیدا کرد! علی القاعده زبان فارسی در ذات خودش همانطور که از تهی کردن واژه ها از معنای واقعی آن برخوردار است و به راحتی می‌تواند به جای واژه دزدی، یک پفک مستوجب قطع انگشتان سارق، واژه اختلاس را بگذارد که میلیاردها دلار سرقت شده ثروت مملکت را در یک آن به کانادا منتقل کند و آب از آب تکان نخورد. این اختلاسگران شریف حتی مستوجب مجازات لفظی نیستند که هیچ، بلکه پس از چندی که از سفر کاری برمی‌گردند، انتظار دارند که مطالبات معوقه شان از بیت المال پرداخت شود. لابد زبان فارسی از این ظرفیت هم برخوردار است که واژه محرومیت را به راحتی جابجا کند و معنایی برای آن پیدا کند که به مذاق مدیران استانی و کشوری خوش آید اما مردم محروم سیستان وبلوچستان آن را نفهمند. محرومیت و عدالت از این دست از واژه ها هستند که مردم و مدیریت های استان فهم متفاوتی از آن دارند. باید به دنبال زبان مشترکی رفت که هر دو طرف آن را تا حدی یکسان درک کنند. در غیر این صورت، راهی که ما در پیش گرفته ایم به ترکستان هم نمی‌رود بلکه رو به باتلاق مخوفی دارد که وقتی وارد آن شدیم، دست و پا زدن های بی حاصل مان، زمان غرق شدن مان را به جلو می اندازد.
همین و بس!
