یادداشتی در نقد رد صلاحیت نمایندگان منتقد اهل سنت مجلس فعلی

کریم بخش کردی تمندانی در یادداشت اخیر خود درباره رد صلاحیت هایی نوشته است که برخی از آنها مربوط به نمایندگان منتقد و اهل سنت مجلس هستند، در قسمتی از این یادداشت آمده است: «گویی در این دوره واقعاً قرار نیست افرادی وارد مجلس شوند که اندکی منتقد و صدای مردم باشند و به جای سکوت اسرار هویدا کنند»

به گزارش میار، کریم بخش کردی تمندانی طی یادداشت جدید خود نوشته است: انتخابات دوازدهمین دوره مجلس شورای اسلامی شاید انتخاباتی متفاوت تر نسبت به گذشته باشد جناح تمامیت خواه اراده نموده دایره قدرت را تنگ تر از گذشته نماید.

حدود نیمی از نمایندگان فعلی اهل سنت رد صلاحیت شدند، که در میان آنان دو نماینده منتقد که هر از چندگاهی صدای اقوام و مذاهب در خانه ملت بودند.

گویی قرار نیست هیچ صدایی از مردم در دوره دوازدهم وارد خانه ملت شود و این فشار بیشتر بر اقوام و مذاهب بیشتر است و حدود نیمی از نمایندگان مجلس یازدهم اهل سنت، رد صلاحیت شده اند.

سه نماینده شاخص اهل سنت که هر از چند گاهی صدای اهل سنت بودند، از جمله جلال محمودزاده نماینده مردم مهاباد و رییس فراکسیون اهل سنت، جلیل رحیمی نماینده مردم تربت جام و تایباد و معین الدین سعیدی نماینده مردم چابهار، کنارک و قصرقند رد صلاحیت شدند، در تأیید صلاحیت های اقوام و مذاهب حداقل در استان سیستان و بلوچستان، شاید هم فردی که مانند این سه نماینده فعلی بتوانند صدای مردم باشند، تایید صلاحیت نشده است. 

معین الدین سعیدی که شاید جوانی خوشنام بود و در مجلس یازدهم در دقیقه ۹۰ تایید صلاحیت شد و به مجلس رفت و سخنان او در مجلس نه تنها برای اهل سنت و قوم بلوچ امید بخش بود، بلکه همه جامعه روشنفکر ایرانی او را قبول داشتند و شاید بیشتر از هر چیز به خوشنامی خود و دین خود به مردمی که به او رأی داده بودند، فکر می کرد و نمی خواست خوشنامی خود را قربانی قدرت و موقعیت کند و هواداران خود را ناامید نماید.

آخرین سخنرانی معین الدین سعیدی بعد از رد صلاحیت با یک شعر از حافظ پایان یافت و شاید آخرین سخن او درباره علت رد صلاحیت او بود.

شعری که در عرفان در وصف منصور حلاج باشد که بدست افرادی مدعی دینداری بودند و این عارف بزرگ را به جرم کفر گویی به دار آویختند و به گفته حافظ چوبه دار از این به دار آویختن مفتخر و سربلند شد که چوبه دار همیشه برای گنهکاران و مجرمان نیست و گاهی بهترین انسان ها هم به سر دار می روند.

گفت آن یار کزو گشت سر دار بلند/ جرمش این بود که اسرار هویدا می کرد

 گویی در این دوره واقعاً قرار نیست افرادی وارد مجلس شوند که اندکی منتقد و صدای مردم باشند و به جای سکوت اسرار هویدا کنند و... .