اختصاصی میار؛ فیلمی که حاشیه هایش از فروشش بیشتر شد

سید خلیل موسوی نیا| اگر قرار باشد روزی کسی را به حوصله اش مثال بزنم، می گویم او کسی است که می تواند ده دقیقه از فیلم «خط استوا» اصغر نعیمی را ببیند.

به گزارش میار، حتماً درباره خط استوا شنیده اید، منظورم خط استوای زمین نیست، منظورم فیلمی ساخته اصغر نعیمی است که تا به امروز ثابت کرده از حوزه فیلم فقط منتقد بودنش را بلد است و بس!

البته به شخصه فکر می کنم یک تئوری توطئه هم در کار است چرا که اصغر نعیمی را آورده اند تا فیلم بسازد و ثابت کنند که دیدید خودتان که این همه انتقاد می کنید حتی بلد نیستید یک دقیقه هم مخاطب را پای فیلم تان بنشانید.

باور نمی کنید، پس یک بار پای فیلم خط استوا بنشینید تا ببینید چطور ملغمه ای از بی مزگی و بی تفاوتی کارگردان نسبت به وقت مخاطب، توانسته است فاجعه ای به نام خط استوا به بار بیاورد.

خلاصه داستان این است: «رئیس و نایب رئیس فدراسیون فوتبال ایران برای شرکت در جلسه AFC راهی مالزی می شوند. آنها باید در راه خود به اندونزی نیز بروند و با زیدان یک قرارداد پر سر و صدا امضا کنند اما بخت با آنان یار نیست و زیدان نمی آید. از طرف دیگر در اندونزی شورش و کودتا شده است و  فرودگاه ها بسته می شوند. حال عاقبت این مسئولان فوتبالی که تقریباً هیچ چیز از حوزه فعالیت خود نمی دانند چه می شود؟»

ماجرا وقتی جالب می شود که فیلم الکی الکی وارد حاشیه می شود و خیلی ها می گویند «اِ اِ اِ اِ ! دارند اینها ماجراهایی که بعد از ناآرامی های 1401 در ایران پیش آمد را مسخره می کنند!» خیلی هم الکی الکی خیلی ها باور نکردند و اصلاً ماجرا باعث نشد فیلم آنطور که باید سر زبان ها بیفتد که من فکر می کنم در مطرح شدن چنین شایعه ای، یک تئوری توطئه دیگر در کار است و شاید هم نه اما هرچه بود نتوانست مخاطب را راضی کند تا به دیدن فیلم برود و برعکسش همینطور، یعنی نتوانست مخاطب را راضی کند به سینما نرود و این فیلم را نبیند.

از اینها که بگذریم، انتقادات به فیلم وقتی شروع شد که یک سکانس از این فیلم هم بیرون آمد و خیلی ها فهمیدند فیلم برای خنده دار شدن خود به سراغ کاراکتر معروف فیلم های پورن یعنی جناب جانی سینز رفته است، البته ناگفته نماند که اصلاً فرد مورد اشاره فرهاد اصلانی در سکانس معروف فیلم، همان جانی سینز نیست که ما از دور و در تصویری محو می بینیم اما اینکه فیلم به شیوه خواننده آنور آبی ایرانی یعنی ساسی مانکن این کار را کرده است تا سر زبان ها بیفتد، خود مهر تأییدی است بر مبتذل بودن فیلم.

فیلمنامه آنچنان سطحی و داستان آنچنان کند است که اصلاً مشخص نیست که چرا باید نشست و چنین فیلمی را نظاره گر بود، جالب اینکه آنقدر این فیلم برای اهالی رسانه مهم بود که حتی کمتر رسانه ای راضی شد نقدی بر آن بنویسد آن هم وقتی که واقعاً نه طبق ادعای فیلمساز، کمدی شاهد بودیم و نه طبق انتظار، سینما شاهد بودیم و حتی فیلم در حد یک تله فیلم معمولی نیز جلوه نکرد.

با این حال فیلم دو نکته مثبت داشت، یکی پرداختن به مسئله زنان و ورزش در ایران که خب اظهر من الشمس است که اوضاع خوبی ندارد و دیگری پوستر فیلم بود که باعث شد من به عنوان مخاطب راضی شوم برای دیدن این فیلم به سینما بروم، با این حال می توانم به جرات بگویم فیلم هیچ حرف حسابی برای گفتن نداشت و فقط یک انتقاد به حوزه ورزش کرده بود و در ادامه نیز با یک فیلمنامه ضعیف مواجه بودیم که با وجود هزینه های هنگفت، مخاطبش نیز از فیلم راضی نبود.