همه به من می‌گفتند اوه، خدای من او دیوانه است، منزوی است. به نظر من استنلی خیلی آدم نرمالی بود،.حالا باید دید با این حرف شما چه فکری درمورد من می‌کنید. اما اصلا به نظرم نیامد که رویکرد او به دنیا عجیب و غریب است. او معلم بزرگی بود، او فیلسوف بود. شاید اخلاق‌هایی خاص داشت، اما اصلا عجیب و غریب نبود و ابدا هم دیوانه نبود. شش ماه تمرین پیش از فیلمبرداری داشتیم، اما راستش تمرین نبود. همه‌اش بگو و بخند بود. به نظرم معرکه بود، فیلم هم معرکه بود. اصلا برایم مهم نبود فیلمبرداری حتی چهار سال طول بکشد، چون در تمام آن مدت کنار استاد زندگی بودم و نه درگیر سینما. شبی که کوبریک در خواب فوت کرد، می‌خواستم به او زنگ بزنم و برای فیلم بهش تبریک بگویم اما دیدم دیر موقع است. صبح با تماس تلفنی بیدار شدم که خبر فوت او را داد. اینکه به او زنگ نزدم یکی از بزرگترین حسرت‌های زندگی‌ام است.