شرکت نفت علیه توسعه و پیشرفت سیستان و بلوچستان

سید خلیل موسوی نیا| سال هاست که مردم سیستان و بلوچستان از بابت بنزین در مضیقه هستند و مسئولان فقط قول الکی می دهند و هر بار با اجرای طرح جدیدی، مشکلی بر مشکلات آنها می افزایند، در این گزارش همراه ما باشید تا متوجه ماجرا شوید.

به گزارش میار، مبارزه با قاچاق سوخت مسئله ای است که بارها مسئولان شرکت نفت به عنوان دلیل شان در اجرای طرح کدینگ اعلام کرده اند، آنها می گویند از زمانی که کدینگ اجرا شده آمار قاچاق سوخت کم شده است اما آیا مبارزه با قاچاق سوخت فقط به سیستان و بلوچستانی ها ربط دارد.

قاچاق یک و نیم میلیارد گازوئیل توسط نیروگاه ها

فروردین امسال متن این خبر را روی خروجی بسیاری از خبرگزاری ها دیدیم، البته دولتی ها هیچوقت رویشان نشد چنین خبری را بازتاب بدهند و مبدا خبر نیز رسانه نود اقتصادی بود.

آن موقع مالک شریعتی، عضو کمیسیون انرژی مجلس، در خصوص قاچاق سوخت توسط نیروگاه ها گفته بود: نهادهای نظارتی از مجلس تقاضا کرده اند فکری به حال حجم بالای تخلفات نیروگاه ها در قاچاق سوخت انجام دهد، بخش اصلی و عمده قاچاق گازوئیل کشور مربوط به نیروگاه ها و به میزان ۱.۵ میلیارد لیتر در سال است.

چرا گازوئیل
ماجرا همین است، واقعاً چرا گازوئیل، یک روز وقتی با یک راننده کامیون صحبت می کردم می گفت فردی همین امروز با او تماس گرفته و گفته است سهمیه گازوئیلش را لیتری هفت هزار تومان می فروشد، فرد گازوئیل فروش در شمال ایران ساکن بود و راننده کامیون نیز در سیستان و بلوچستان بود.

شاید بپرسید خب چرا با راننده کامیونی در سیستان و بلوچستان تماس گرفته بود، خب مشخص است، راننده ها هم دیگر را می شناسند و بالاخره به طریقی می توانند مشتری دست به نقد برای سوخت همکاران خود پیدا کنند، می دانید گازوئیل سهمیه ای در ایران چند است؟

گازوئیل آزاد در جایگاه ها باید 600 تومان به فروش برسد و سهمیه هر ماهه رانندگان ماشین های سنگین نیز باید نصف این قیمت باشد و اختلاف قیمتی که ما با برخی کشورهای همسایه داریم نزدیک به 13 هزار درصد است و همین نیز باعث شده است گازوئیل در قاچاق محبوب تر از بنزین 1500 سهمیه ای و 3000 تومان آزاد باشد.

چرا اینها را گفتم، خواستم در جریان باشید که اگر واقعاً هدف دولتی ها مبارزه با قاچاق است، راه باز و جاده هم کاملاً مشخص است، بروند و با قاچاق گازوئیل هم بجنگند و در گذرگاه ها با قاچاق سوخت مبارزه کنند، یا لااقل «ظلم علی السویه عدل است» را دستور کار خود قرار دهند و اگر قرار است برای سیستان و بلوچستانی ها کدینگ باشد، پس برای کل ایران باشد.

کدینگ بلای جان سیستان و بلوچستانی ها
روز گذشته خالد بیابانی یکی از شهروندان سیستان و بلوچستانی ساکن در ایرانشهر تماس گرفت و توضیح داد که طرح کدینگ کارت های سوخت سیستان و بلوچستان امان مردم استان را بریده است، آن هم استانی که مردمش برای درمان، گاهاً مجبور می شوند بروند برای مثال به شهری مثل یزد، چرا که استان سیستان و بلوچستان از نظر زیرساخت های بهداشت و درمان کمبودهای اساسی دارد.

خالد بیابانی می گوید: طرح کدینگ را در استان ما اجرا کردند و حالا این طرح به کرمان هم رسیده است، مسافتی که برای مثال ما باید تا یزد برویم بیش از دو باک بنزین است، حالا طرح کدینگ باعث شده است ما نتوانیم در استان های دیگر بنزین بزنیم، چرا که کارت سوخت مان کدینگ است و مردم استان های دیگر نیز نمی توانند در استان ما یا کرمان بنزین بزنند.

او در ادامه توضیح می دهد: آیا دست اندرکاران دولت مردمی در جریان است که در این استان چه می گذرد یا نه، من کافی است یک بار کارت سوخت خودم را به دوستی بدهم و او برود از سهمیه من کمی سوخت بزند، آنوقت هم کارت سوخت ماشین دوستم را خواهند سوزاند و هم کارت سوخت خودم را، جوابشان هم این است، «ما داریم با قاچاق سوخت مبارزه می کنیم!»

وی ادامه می دهد: کارت سوخت هم که بسوزد دیگر کاری نمی شود کرد و باید کلی دوندگی کنیم تا بلکه قبول کنند و از گناه ما بگذرند، گناه مان چیست، زندگی در استان محرومی به نام سیستان و بلوچستان که هم باید در محرومیت اش بسوزیم و هم اینکه دولتمردان مردمی، ما را تحریم کنند، همه جای دنیا کشورهای دیگر را تحریم می کنند و حالا طوری شده که ادارات خود ما، دارند ما را تحریم می کنند.

بنابراین گزارش، در ماجرای قاچاق سوخت نه سیستان و بلوچستان گناهکار بوده و نه است، در واقع مدیریت دولتمردان مقصر اصلی ماجرا است، برای مثال خودتان به این خبر توجه کنید که می گوید بعد از اجرای طرح کدینگ در کرمان، پنج و نیم میلیون لیتر کاهش مصرف سوخت داشته اند.

کدینگ کارآیی هم دارد؟
ایرنا نوشته است؛ سیدباقر نورالدینی مدیر شرکت ملی پخش فرآورده های نفتی منطقه کرمان که می گوید اجرای طرح کدینگ دستاوردهای چشمگیری طی یک ماه گذشته از جمله کاهش مصرف به میزان حدود پنج میلیون و 500 هزار لیتر بنزین و صرفه جویی معادل 996 میلیارد ریال به نرخ فوب داشته است، توضیح داد: پس از یکسری بررسی ها مشخص شد بالاترین رشد مصرف سوخت را استان کرمان دارد، لذا دولت طرح کدینگ را به عنوان یکی از طرح هایی که قبلاً ( در دو استان دیگر) آزمایش شده بود، پس از تصویب در شورای تأمین و کارگروه های سوخت، به عنوان سومین استان در کرمان اجرایی کرد.

در این میان مصاحبه استاندار کرمان با  تیتر کاهش مصرف 900 هزار لیتر سوخت بعد از اجرای طرح کدینگ نیز جالب توجه است، وی در این مصاحبه که ایرنا آن را اوایل شهریور ماه 1402 منتشر کرده، گفته است: شرایط شاید هیچوقت ایده آل نشود زیرا ممکن است کسی بخواهد سهمیه بنزین خود را بفروشد.

صحبت جالبی توسط ایشان مطرح شده است، شاید کسی بخواهد بنزین خود را بفروشد، یعنی اینکه شما می روی پمپ، بنزین می زنی و بعد هم می آوری آن بنزین را کف خیابان به یک خریدار (دستفروشانی که به راحتی کنار خیابان کسب و کارشان خرید و فروش بنزین است) می فروشی و کلی هم  پول گیرت می آی که سهمیه بنزین ات است.

این صحبت آقای استاندار یعنی اعتراف به  ناکارآمد بودن اقدام شان در اجرای طرح کدینگ، همین مشکل دقیقاً بعد از کدینگ در سیستان و بلوچستان اتفاق افتاد، مردم عادی که سهمیه بنزین شان تمام می شد و جایگاه ها هم طبق گزارشات ارسالی به ما، سوخت کارت مادر را به خودی ها می فروختند(فیلم هایی از این اقدام جایگاه داران بارها در پیج منتشر شده است) در نتیجه این شد که دستفروش ها شدند مرکز اصلی عرضه بنزین به مردم سیستان و بلوچستان که سهمیه یک ماه شان کفاف نمی داد.

حتماً می پرسید چرا کفاف نمی داد، برای مسافرکشان که سهمیه سوخت کفاف نخواهد داد، برای کسانی که می خواهند سفری به خارج از استان برای کاری ضروری بروند هم کفاف نمی داد و برای افرادی هم که برای مثال از چابهار خودمان قرار بود برای کاری اداری به مرکز استان یعنی  زاهدان با بیش از 700 کیلومتر فاصله بروند، سهمیه سوخت شان کفاف نمی داد و در کل خیلی ها این مشکلات را دارند.

برای مثال آمبولانس کنارک این روزها سوخت ندارد، می دانید چرا، چون مسئولان شهرستان دستور داده اند آمبولانس که زیر نظر علوم پزشکی ایرانشهر است برود از شهر ایرانشهر سوختش را تأمین کند، این است تدبیر مسئولان برای رفع مشکلات، مرزهای کارآمدی را الساعه جابجا می کنند.

نماینده مجلس: مدیریت کشور قبیله ای است
در این میان مصاحبه یک نماینده مجلس هم جالب توجه است، محمد سرگزی نماینده زابل اخیراً در مصاحبه ای که پایگاه خبری رکنا منتشر کرده، گفته است: متأسفانه نظام قومی و قبیله ای بر فضای مدیریت کشور حاکم است و مدیران و سیاستگذاران ما بر اساس آنچه که متناسب با منافع قومی و شهری آنها است تصمیم گیری می کنند نه بر اساس سیاست های توسعه ای و راهبردی و کلان نگر.

سرگزی اضافه کرده است: مسئولان ادعا می کنند که نزدیک به 11 میلیون لیتر سوخت در روز در استان سیستان و بلوچستان قاچاق می شود این در حالیست که روزانه چهار میلیون سوخت به این استان اختصاص داده می شود با این حساب اگر هیچ خودرویی در استان سوختگیری نکند بازهم نزدیک به هفت میلیون سوخت بیش از سهم سوخت استان در حال قاچاق است پس این سوخت از استان های دیگر وارد سیستان و بلوچستان می شود و در مرز قاچاق می شود پس چرا کدینگ سوخت فقط در این استان انجام می شود؟

وی تأکید کرده است: علاوه بر این ما از مدیران تصمیم گیر در وزارتخانه های مطبوعه سوال می کنیم که سوختی که قاچاق می شود عمدتا از چه نوع سوختی است و آنها در پاسخ می گویند که بخش عمده قاچاق سوخت را گازوییل تشکیل می دهد و ما از این مدیران سوال می کنیم که اگر عمده سوخت قاچاق گازوییل است چرا کارت های سوخت بنزین را کدینگ می کنید و آنها هیچ پاسخی منطقی در این باره ندارند.

مردم را زیر بار مشکلات دفن نکنید
خلاصه اینکه مدیریت سوخت، کار هر کسی نیست، بنزین کم آورده اید چرا به جان مردم افتاده اید، گلوگاه های اصلی قاچاق سوخت در مرز را ببندید، نه اینکه کارت سوخت مردم را که گاهی یک کارتی به هم قرض می دهند را بسوزانید و زیر بار مشکلات بیشتر آنها را دفن کنید، مردم سیستان و بلوچستان مشکل زیاد دارند شما هم چند مشکل دیگر به مشکلات شان اضافه نکنید.