جشنواره بلاتکلیف!؟
پایگاه خبری تحلیلی «میار» به نقل از جام جم، ارزیابی هر محصول یا خدماتی اعم از تجاری، صنعتی، اقتصادی و حتی فرهنگی و هنری، منوط به آشنایی و تسلط کامل برماموریت ها، فرآیندهای اجرایی، اهداف و درنهایت چشم انداز از پیش تعیین شده به عنوان نقطه مطلوب و ایده آل آن کالا یا فعالیت است. جشنواره فیلم فجر که ۳۹سال متوالی از نخستین دوره آن گذشته نیز مستثنا نیست و واکاوی آن در گرو رجوع به اساسنامه اولیه و حتی تغییرات آن در طول سال های گذشته است و بدون اطلاع آنها قطعا هر گونه تحلیلی ناقص و فاقد کارآمدی است.
متاسفانه نگارنده در گفت وگو با سه نفر از دبیران قبلی جشنواره به سندی مکتوب درباره موضوع مورد اشاره در سطور فوق دست پیدا نکرد، اما با تورق سند مهندسی فرهنگی کشور(سال ۱۳۹۳) برشی از راهبردهای کلان و ملی و عبارات منتشر شده در آن، نظر نویسنده را به خود جلب کرد: «توسعه سینمای معرفت افزا و بصیرت بخش/ نقش آفرینی جمهوری اسلامی ایران به عنوان قطب هنر متعالی به ویژه سینمای پاک و ارزش مدار در جهان اسلام/ تبیین، ترویج و نهادینه سازی هنر متعهد، تعالی بخش، شوق آفرین و استکبارستیز و بهره گیری از ظرفیت هنر در تحکیم گفتمان انقلاب اسلامی مبتنی بر بیانات امام راحل و رهبری.» حال پرسش اینجاست و قضاوت با خوانندگان محترم، آیا در یک برآیند کلی و منطبق بر آثاری که در طول سال بر پرده سالن ها یا شبکه نمایش خانگی به تصویر کشیده می شود، اساسا سینمای کشور و غالب فیلم ها بر این مدار که نقطه مطلوب خدمات تصویری و نمایشی در جامعه اسلامی تلقی می شود، حرکت کرده است یا خیر؟ آیا متولیان به عنوان نمایندگان رسمی حاکمیت، از نحوه هدایت، نظارت و حمایت خود از آثار تولیدی و عرضه آنها در ویترینی به نام جشنواره فیلم فجر اطمینان دارند؟!
اگر پاسخ به این سوالات مثبت است، پس اختصاص بیش از یک سوم فیلم های جشنواره امسال به موضوعات تلخ و ناامیدکننده اجتماعی و سیاسی و حتی خودکشی در لحظات پایانی آثار به دلایل مختلف و همچنین نمایش برخی آثار نازل در طول سال، بر چه مبنایی از مراجع رسمی در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مجوز ساخت دریافت می کنند؟ و اگر نه، سینمای ایران اسلامی پیش از آن که با اهدای برخی جوایز جشنواره به یکی دو اثر محدود درعرصه استراتژیک یا انقلابی و دفاع مقدس قصد خودنمایی داشته باشد، بی تردید نیازمند پالایشی جدی است؛ حال یا از درون دولت ها یا با ورود مراجع نظارتی و قضایی تا حقوق فرهنگی ملت بیش از این پایمال نشود.
متاسفانه نگارنده در گفت وگو با سه نفر از دبیران قبلی جشنواره به سندی مکتوب درباره موضوع مورد اشاره در سطور فوق دست پیدا نکرد، اما با تورق سند مهندسی فرهنگی کشور(سال ۱۳۹۳) برشی از راهبردهای کلان و ملی و عبارات منتشر شده در آن، نظر نویسنده را به خود جلب کرد: «توسعه سینمای معرفت افزا و بصیرت بخش/ نقش آفرینی جمهوری اسلامی ایران به عنوان قطب هنر متعالی به ویژه سینمای پاک و ارزش مدار در جهان اسلام/ تبیین، ترویج و نهادینه سازی هنر متعهد، تعالی بخش، شوق آفرین و استکبارستیز و بهره گیری از ظرفیت هنر در تحکیم گفتمان انقلاب اسلامی مبتنی بر بیانات امام راحل و رهبری.» حال پرسش اینجاست و قضاوت با خوانندگان محترم، آیا در یک برآیند کلی و منطبق بر آثاری که در طول سال بر پرده سالن ها یا شبکه نمایش خانگی به تصویر کشیده می شود، اساسا سینمای کشور و غالب فیلم ها بر این مدار که نقطه مطلوب خدمات تصویری و نمایشی در جامعه اسلامی تلقی می شود، حرکت کرده است یا خیر؟ آیا متولیان به عنوان نمایندگان رسمی حاکمیت، از نحوه هدایت، نظارت و حمایت خود از آثار تولیدی و عرضه آنها در ویترینی به نام جشنواره فیلم فجر اطمینان دارند؟!
اگر پاسخ به این سوالات مثبت است، پس اختصاص بیش از یک سوم فیلم های جشنواره امسال به موضوعات تلخ و ناامیدکننده اجتماعی و سیاسی و حتی خودکشی در لحظات پایانی آثار به دلایل مختلف و همچنین نمایش برخی آثار نازل در طول سال، بر چه مبنایی از مراجع رسمی در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مجوز ساخت دریافت می کنند؟ و اگر نه، سینمای ایران اسلامی پیش از آن که با اهدای برخی جوایز جشنواره به یکی دو اثر محدود درعرصه استراتژیک یا انقلابی و دفاع مقدس قصد خودنمایی داشته باشد، بی تردید نیازمند پالایشی جدی است؛ حال یا از درون دولت ها یا با ورود مراجع نظارتی و قضایی تا حقوق فرهنگی ملت بیش از این پایمال نشود.
سعید الهی
آدرس کوتاه خبر:
