نقدی مفصل بر بازی عجیب Darksiders 3
میار: داستان بازی Darksiders 3 دقیقا داستان کلاغی است که خواست راه رفتن کبک را یاد بگیرد و راه رفتن خودش را فراموش کرد. معمولا ایمن‌ترین راه برای ساخت ادامه یک مجموعه موفق حداقل از دید طرفداران ادامه همان مسیر همیشگی است اما سازندگان آخرین قسمت از این مجموعه فکر دیگری را در ذهن داشته‌اند. آنها به شکل واضحی قصد داشته‌اند از ساختار قسمت دوم مجموعه دور شوند و شبیه به نسخه ابتدایی کار کنند اما در همین راه نیز نگاهی به دیگر مجموعه‌های موفق چند سال اخیر همچون Dark Souls داشته‌اند. محصول نهایی ترکیبی است از مجموعه قابلیت‌های مخلتف که به شکل نامناسبی در کنار یکدیگر قرار گرفته و نهایتا چیزی جز سختی و عذاب برای گیمر به همراه نداشته‌اند. با نقد و بررسی بازی Darksiders 3 همراه وی جی مگ باشید.
رویکرد استودیو Vigil Games و پیشرفت ناگهانی داستان در انتهای قسمت اول مجموعه باعث شد نهایتا آنها برای نسخه‌های بعدی تصمیمی متفاوت گرفته و سعی در روایت موازی داستان داشته باشند. یکی از اصلی‌ترین دلایل افت داستانی Darksiders 2 همین موضوع بود و حالا شاهد تاثیری تقریبا مشابه برای قسمت سوم مجموعه THQ Nordic هستیم. هرچند اینجا داستان به شکل کامل همچون نسخه دوم بی‌اهمیت جلوه نمی‌کند اما باز هم عملا شاهد پیشرفت خاصی در روند کلی نیستیم.
اینبار گیمر در نقش سومین سوار آخرالزمان یعنی Fury قرار می‌گیرد و از سوی Charred Counsel وظیفه پیدا می‌کند که به زمین رفته و Seven Deadly Sins را پیدا کرده و شکست دهد. داستان این شماره هم دقیقا در بازه‌ای دنبال می‌شود که War از سوی Charred Counsel زندانی شده و دیگر سوارهای آخرالزمان باید راهی برای پاک کردن نام او پیدا کنند. اینبار اما برخلاف War و Death به عنوان قهرمان‌های نسخه اول و دوم، Fury از دید شخصیت‌پردازی تفاوت‌های بسیاری با برادرانش دارد.
ضدقهرمانی که در ابتدای داستان شاید به هیچ‌وجه مورد توجه مخاطب قرار نگیرد اما در ادامه تغییر کرده و رشد می‌کند تا نتیجه نهایی بهتر از همیشه باشد. هرچند اینبار هم خبری از چالش داستانی خاص یا رونمایی از اتفاقی خاص قابل توجه نیست اما همین تغییر و رشد شخصیت اصلی شاید بزرگ‌ترین دستاورد داستانی Darksiders 3 باشد. اثری که اینبار سعی کرده در بخش‌هایی به گیمر آزادی عمل و انتخاب دهد اما نهایتا نتوانسته این ایده را در ابعادی بزرگ پیاده کرده و نیمه کاره آن را رها می‌کند.
بزرگ‌ترین ضعف بازی اما گیم‌پلی و به صورت دقیق مبارزات است. نسخه اول این مجموعه سعی کرده بود ترکیبی از Legend of Zelda و God of War را به صورت کل در گیم‌پلی خود پیاده کند. ما با قهرمانی روبرو بودیم که در زمینه مبارزات چیزی شبیه به کریتوس یا دانته از مجموعه Devil May Cry را یاد گیمر می‌انداخت اما رویکرد او نسبت به مراحل و نحوه گشت و گذار در محیط شبیه به مجموعه انحصاری و موفق نینتندو بود. ترکیبی که به خوبی المان‌های مختلف ژانر اکشن ماجراجویی را به همراه داشت و شاید در ارائه محصول نهایی کمی از دید کیفیت کم می‌آورد اما نهایتا تجربه‌ای سرگرم‌کننده را پیش روی مخاطب قرار می‌داد.
در نسخه دوم اما تغییرات زیادی برای گیم‌پلی بازی رخ داد. در ابتدا شاهد گرایش Darksiders 2 به ژانر نقش آفرینی بودیم. اینبار اصول گیم‌پلی روی ارتقا و شخصی‌سازی Death قرار داشت و آزادی عمل به شکل قابل توجهی افزایش پیدا کرده بود. از سویی مبارزات و حتی ساختار بخش‌های پلتفرمر نیز تغییر کرده بود با تمرکز بیشتری دنبال می‌شد. اینبار تعداد دشمن‌ها کاهش یافته و گیمر باید برای شکست آنها از تاکتیک خاصی استفاده می‌کرد. وضعیت اما برای بازی Darksiders 3 شبیه به هیچکدام از این آثار نیست.
استودیو Gunfire Games به عنوان سازنده بازی Darksiders 3 سعی کرده ماجراجویی را با الگو قرار دادن قسمت اول و مبارزات را بیشتر شبیه به نسخه دوم طراحی کند. هرچند ایده این موضوع روی کاغذ به نظر جذاب است اما نتیجه به هیچ‌وجه کیفیت لازم را در اختیار ندارد. همانند نسخه دوم اینجا هم باید برای مبارزه دقیق و درست با دشمن‌ها، دوربین را روی آنها قفل کنید. در این حالت دوربین عملا نمایی را به شما نشان می‌دهد که تنها در بر گیرنده دشمن انتخاب شده است.
تا زمانی که بیشتر از دو دشمن در مقابل شما قرار نگرفته باشد، این سیستم به خوبی جواب داده و گیمر ضربات مورد نظر خود را به شکل مناسبی پیاده می‌کند. وضعیت زمانی آشفته می‌شود که تعداد دشمن‌ها افزایش پیدا کند. اتفاقی که معمولا در بخش‌های زیادی از بازی تکرار می‌شود عملا تمام ارزش‌های ساختار مبارزات بازی و به طور کلی کیفیت گیم‌پلی آن را از بین می‌برد. محدود بودن دوربین و نداشتن کنترل کافی روی آن شما را در موقعیت‌هایی قرار می‌دهد که به یکباره توسط دشمنی که به هیچ‌وجه نمی‌بینید مورد حمله قرار می‌گیرید.
سازندگان سعی کرده‌اند مانند آخرین نسخه God of War از یک نشانه‌گر برای حملات دریافی زوایای مختلف استفاده کنند اما در اجرای آن شکست خورده‌اند. همین موضوع عملا باعث می‌شود گیمر توانایی استفاده از چند ضربه‌های متنوع بازی را به دست نیاورده و در مبارزاتی قرار گیرد که شکست تنها راه خارج شدن از آنهاست. دشمن‌ها به نسبت شخصیت اصلی سرعت بالایی در حرکت و اجرای ضربات دارند و میزان صدمه وارده به گیمر نیز فراتر از چیزی است که از یک اثر اکشن ماجراجویی انتظار دارید.
عملا به جز حذف نوار استقامت، گیمر بیش از هر چیزی در زمان مبارزات به یاد مجموعه Dark Souls خواهد بود. حتی کوچک‌ترین دشمن‌های بازی هم در صورت غفلت گیمر می‌توانند او را در شرایطی سخت قرار دهند. در جریان بازی و به مرور با پیشروی در آن گیمر چهار قابلیت مختلف را تحت عنوان Hollow Power به دست می‌آورد که نه تنها در حل کردن پازل‌ها و باز شدن راه‌های مختلف کارایی دارند بلکه هر کدام به شکل جداگانه یک اسلحه جدید را در اختیار گیمر قرار می‌دهند.
هر کدام از این اسلحه‌ها در کنار سلاح اصلی Fury قابلیت ارتقا دارند و گیمر می‌توانند از امکانات بیشتری در زمان استفاده از آنها بهره‌مند شود. این موضوع را نیز فراموش نکنید که با قرار دادن Enchanment روی اسلحه می‌توانید عملکرد آن را برای به دست آوردن امتیازهای جانبی افزایش دهید. با وجود این نکات احتمالا به این مسئله فکر می‌کنید که هرکدام از دشمن‌ها را بایستی به واسطه یک اسلحه خاص شکست دهید اما واقعیت ماجرا کاملا متفاوت است. مخاطب با متوجه شدن ضعف همیشگی خود در مقابل دشمن‌ها عملا بهترین راهکار را قرار دادن تمام تمرکز روی ارتقا یک اسلحه می‌بینید.
این اتفاق همراه می‌شود با بلااستفاده شدن باقی اسلحه‌ها و به وجود آمدن همان رویکرد ابتدایی یعنی مبارزه با تعداد زیادی دشمن که هیچ راه دفاعی جز جاخالی دادن برای دوری از آنها ندارید. هرچند مبارزات بازی به صورت کلی جذابیت خوبی دارد و چندضربه‌های متنوع و جذابی را پیش روی شما قرار می‌دهد اما ضعف طراحی دیگر قسمت‌ها و به خصوص دشمن‌ها باعث شده شما معمولا از هیچکدام این موارد استفاده نکنید. حتی بهتر است چندضربه‌های طولانی را نیز از دایره انتخاب‌های خود خارج کنید. چند ضربه‌هایی که شما را در مقابل دیگر دشمن‌های حاضر عملا تبدیل به هدفی آسان می‌کند.
از مبارزات که بگذریم باید نگاهی داشته باشیم به بخش ماجراجویی و گشت و گذار در محیط که سعی شده بیشتر شبیه به نسخه اول طراحی شود. در بازی Darksiders 3 با رویکردی آشنا هستیم که معمولا تحت عنوان Metroidvania شناخته می‌شود. ساختار طراحی مراحلی که در آن هرچند شاهد چیزی به معنای واقعی کلمه شبیه به Open World نیستیم اما محیط‌های مختلف به یکدیگر متصل بوده و می‌توانید از راه‌های مختلف به هر کدام از آنها دسترسی داشته باشید.
اصلی‌ترین ضعف این قسمت به نوع طراحی هر کدام از محیط‌ها ارتباط پیدا می‌کند. عملا بخش عمده‌ای از نقشه بازی به شکلی کاملا محدود طراحی شده و حتی به قدری بزرگ نیست که گیمر در جریان آنها سوار بر اسب شود. اسب Fury که با نام Rampage شناخته می‌شود در همان میان پرده ابتدایی معرفی شده اما هیچگاه در جریان گیم‌پلی مورد استفاده قرار نمی‌گیرد. هرچند دلیلی داستانی برای این موضوع وجود دارد اما باز هم نمی‌توان از ضعف به وجود آمده چشم‌پوشی کرد. مسئله دیگری که باعث می‌شود گیمر عملا علاقه چندانی به بررسی مسیرهای جانبی نداشته باشد، حذف کامل نقشه است.
عملا به جز یک رادار ساده که هدف بعدی را به شما نشان می‌دهد خبری از نقشه به هر شکل ممکنی نیست و گیمر هیچگاه نمی‌تواند به درستی تشخیص دهد که دقیقا در چه نقطه‌ای حضور دارد. همچنان بازی Darksiders 3 از قابلیت Fast Travel استفاده می‌کند اما این نکته نیز به واسطه حذف کامل نقشه و نشان دادن هر کدام از نقاط Checkpoint با یک نام و تصویر ساده باعث شده که گیمر هیچگاه توانایی استفاده درست از این موضوع را پیدا نکند. این مسئله را در کنار پازل‌هایی قرار دهید که هیچ نکته جدیدی را به همراه نداشته و از دید درجه سختی به مراتب پایین‌تر از نسخه اول و دوم هستند.
در نهایت اما باید نگاه ویژه‌ای به گرافیک و عملکرد فنی بازی Darksiders 3 داشت. افت فریم اولین مشکلی است که از همان ابتدای بازی با آن روبرو شده و در ادامه حتی بدتر از گذشته می‌شود. هرچه جلوتر می‌روید این موضوع بیش از پیش خود را نشان داده و نهایتا شرایطی را به وجود می‌آورد که مبارزات و به خصوص مقابله با باس‌ها را سخت‌تر از روند معمولی بازی می‌کند. درست زمانی که قصد دارید جاخالی داده یا ضربه‌ای را وارد کنید بازی با افت فریم مواجه شده و دستورات مختلف با تاخیر اجرا می‌شوند.
تاخیری که معمولا با وارد شدن صدمه به شخصیت اصلی همراه خواهد شد. وضعیت بعضا به شکلی خراب می‌شود که حتی پخش صدای بازی را نیز دچار مشکل می‌کند. این نکته را نیز در نظر داشته باشید که بازی Darksiders 3 روی PS4 Pro توسط ما بررسی شده و هرچند با سخت‌افزاری بهتر روبرو هستیم اما نتیجه بهبود چندانی پیدا نکرده. حتی قابلیت HDR بازی نیز در زمان عرضه مشکلات مختلفی داشت و وضوح و رنگ‌بندی را دچار مشکل می‌کرد که طی به‌روزرسانی اخیر به صورت کلی غیرفعال شده.
وقتی با چنین شرایطی روبرو می‌شویم معمولا انتظار این است که حداقل بازی از دید کیفیت گرافیکی در سطح خوبی قرار داشته باشد اما هرچند برای ساخت Darksiders 3 از موتور قدرتمند Unreal Engine 4 استفاده شده اما به هیچ‌وجه با اثری استاندارد روبرو نیستیم. کیفیت فنی گرافیک بازی Darksiders 3 هرچند نسبت به نسخه اول و دوم پیشرفت کرده اما در میان آثار متوسط و حتی ضعیف این نسل قرار می‌گیرد. بازی که تنها برگ برنده خود را در طراحی شخصیت‌ها می‌بیند.
هرچه این بخش یعنی شخصیت‌ها به خوبی طراحی شده، محیط‌ها تنوع اندکی دارند و رنگ‌بندی آنها معمولا تکراری است. تمامی این موارد را در کنار مشکلات گیم‌پلی قرار دهید تا متوجه شوید عملا بعد از پشت سر گذاشتن یک سوم ابتدایی با اثری اعصاب خورد کن مواجه هستید. بازی که در هیچ زمینه‌ای مخاطب یا حتی طرفداران این مجموعه را راضی نکرده و مشکلات فنی و اشتباهات طراحی گیم‌پلی از تبدیل شدن آن به ادامه‌ای خوب برای Darksiders جلوگیری کرده. شاید تنها بخشی از بازی که نتوان ایراد آنچنانی به آن وارد کرد، صداگذاری شخصیت‌ها و موسیقی باشد که در سطح خوبی قرار داشته و حس لازم را به گیمر منتقل می‌کنند.
رویکرد استودیو Vigil Games و پیشرفت ناگهانی داستان در انتهای قسمت اول مجموعه باعث شد نهایتا آنها برای نسخه‌های بعدی تصمیمی متفاوت گرفته و سعی در روایت موازی داستان داشته باشند. یکی از اصلی‌ترین دلایل افت داستانی Darksiders 2 همین موضوع بود و حالا شاهد تاثیری تقریبا مشابه برای قسمت سوم مجموعه THQ Nordic هستیم. هرچند اینجا داستان به شکل کامل همچون نسخه دوم بی‌اهمیت جلوه نمی‌کند اما باز هم عملا شاهد پیشرفت خاصی در روند کلی نیستیم.
اینبار گیمر در نقش سومین سوار آخرالزمان یعنی Fury قرار می‌گیرد و از سوی Charred Counsel وظیفه پیدا می‌کند که به زمین رفته و Seven Deadly Sins را پیدا کرده و شکست دهد. داستان این شماره هم دقیقا در بازه‌ای دنبال می‌شود که War از سوی Charred Counsel زندانی شده و دیگر سوارهای آخرالزمان باید راهی برای پاک کردن نام او پیدا کنند. اینبار اما برخلاف War و Death به عنوان قهرمان‌های نسخه اول و دوم، Fury از دید شخصیت‌پردازی تفاوت‌های بسیاری با برادرانش دارد.
ضدقهرمانی که در ابتدای داستان شاید به هیچ‌وجه مورد توجه مخاطب قرار نگیرد اما در ادامه تغییر کرده و رشد می‌کند تا نتیجه نهایی بهتر از همیشه باشد. هرچند اینبار هم خبری از چالش داستانی خاص یا رونمایی از اتفاقی خاص قابل توجه نیست اما همین تغییر و رشد شخصیت اصلی شاید بزرگ‌ترین دستاورد داستانی Darksiders 3 باشد. اثری که اینبار سعی کرده در بخش‌هایی به گیمر آزادی عمل و انتخاب دهد اما نهایتا نتوانسته این ایده را در ابعادی بزرگ پیاده کرده و نیمه کاره آن را رها می‌کند.
بزرگ‌ترین ضعف بازی اما گیم‌پلی و به صورت دقیق مبارزات است. نسخه اول این مجموعه سعی کرده بود ترکیبی از Legend of Zelda و God of War را به صورت کل در گیم‌پلی خود پیاده کند. ما با قهرمانی روبرو بودیم که در زمینه مبارزات چیزی شبیه به کریتوس یا دانته از مجموعه Devil May Cry را یاد گیمر می‌انداخت اما رویکرد او نسبت به مراحل و نحوه گشت و گذار در محیط شبیه به مجموعه انحصاری و موفق نینتندو بود. ترکیبی که به خوبی المان‌های مختلف ژانر اکشن ماجراجویی را به همراه داشت و شاید در ارائه محصول نهایی کمی از دید کیفیت کم می‌آورد اما نهایتا تجربه‌ای سرگرم‌کننده را پیش روی مخاطب قرار می‌داد.
در نسخه دوم اما تغییرات زیادی برای گیم‌پلی بازی رخ داد. در ابتدا شاهد گرایش Darksiders 2 به ژانر نقش آفرینی بودیم. اینبار اصول گیم‌پلی روی ارتقا و شخصی‌سازی Death قرار داشت و آزادی عمل به شکل قابل توجهی افزایش پیدا کرده بود. از سویی مبارزات و حتی ساختار بخش‌های پلتفرمر نیز تغییر کرده بود با تمرکز بیشتری دنبال می‌شد. اینبار تعداد دشمن‌ها کاهش یافته و گیمر باید برای شکست آنها از تاکتیک خاصی استفاده می‌کرد. وضعیت اما برای بازی Darksiders 3 شبیه به هیچکدام از این آثار نیست.
استودیو Gunfire Games به عنوان سازنده بازی Darksiders 3 سعی کرده ماجراجویی را با الگو قرار دادن قسمت اول و مبارزات را بیشتر شبیه به نسخه دوم طراحی کند. هرچند ایده این موضوع روی کاغذ به نظر جذاب است اما نتیجه به هیچ‌وجه کیفیت لازم را در اختیار ندارد. همانند نسخه دوم اینجا هم باید برای مبارزه دقیق و درست با دشمن‌ها، دوربین را روی آنها قفل کنید. در این حالت دوربین عملا نمایی را به شما نشان می‌دهد که تنها در بر گیرنده دشمن انتخاب شده است.
تا زمانی که بیشتر از دو دشمن در مقابل شما قرار نگرفته باشد، این سیستم به خوبی جواب داده و گیمر ضربات مورد نظر خود را به شکل مناسبی پیاده می‌کند. وضعیت زمانی آشفته می‌شود که تعداد دشمن‌ها افزایش پیدا کند. اتفاقی که معمولا در بخش‌های زیادی از بازی تکرار می‌شود عملا تمام ارزش‌های ساختار مبارزات بازی و به طور کلی کیفیت گیم‌پلی آن را از بین می‌برد. محدود بودن دوربین و نداشتن کنترل کافی روی آن شما را در موقعیت‌هایی قرار می‌دهد که به یکباره توسط دشمنی که به هیچ‌وجه نمی‌بینید مورد حمله قرار می‌گیرید.
سازندگان سعی کرده‌اند مانند آخرین نسخه God of War از یک نشانه‌گر برای حملات دریافی زوایای مختلف استفاده کنند اما در اجرای آن شکست خورده‌اند. همین موضوع عملا باعث می‌شود گیمر توانایی استفاده از چند ضربه‌های متنوع بازی را به دست نیاورده و در مبارزاتی قرار گیرد که شکست تنها راه خارج شدن از آنهاست. دشمن‌ها به نسبت شخصیت اصلی سرعت بالایی در حرکت و اجرای ضربات دارند و میزان صدمه وارده به گیمر نیز فراتر از چیزی است که از یک اثر اکشن ماجراجویی انتظار دارید.
عملا به جز حذف نوار استقامت، گیمر بیش از هر چیزی در زمان مبارزات به یاد مجموعه Dark Souls خواهد بود. حتی کوچک‌ترین دشمن‌های بازی هم در صورت غفلت گیمر می‌توانند او را در شرایطی سخت قرار دهند. در جریان بازی و به مرور با پیشروی در آن گیمر چهار قابلیت مختلف را تحت عنوان Hollow Power به دست می‌آورد که نه تنها در حل کردن پازل‌ها و باز شدن راه‌های مختلف کارایی دارند بلکه هر کدام به شکل جداگانه یک اسلحه جدید را در اختیار گیمر قرار می‌دهند.
هر کدام از این اسلحه‌ها در کنار سلاح اصلی Fury قابلیت ارتقا دارند و گیمر می‌توانند از امکانات بیشتری در زمان استفاده از آنها بهره‌مند شود. این موضوع را نیز فراموش نکنید که با قرار دادن Enchanment روی اسلحه می‌توانید عملکرد آن را برای به دست آوردن امتیازهای جانبی افزایش دهید. با وجود این نکات احتمالا به این مسئله فکر می‌کنید که هرکدام از دشمن‌ها را بایستی به واسطه یک اسلحه خاص شکست دهید اما واقعیت ماجرا کاملا متفاوت است. مخاطب با متوجه شدن ضعف همیشگی خود در مقابل دشمن‌ها عملا بهترین راهکار را قرار دادن تمام تمرکز روی ارتقا یک اسلحه می‌بینید.
این اتفاق همراه می‌شود با بلااستفاده شدن باقی اسلحه‌ها و به وجود آمدن همان رویکرد ابتدایی یعنی مبارزه با تعداد زیادی دشمن که هیچ راه دفاعی جز جاخالی دادن برای دوری از آنها ندارید. هرچند مبارزات بازی به صورت کلی جذابیت خوبی دارد و چندضربه‌های متنوع و جذابی را پیش روی شما قرار می‌دهد اما ضعف طراحی دیگر قسمت‌ها و به خصوص دشمن‌ها باعث شده شما معمولا از هیچکدام این موارد استفاده نکنید. حتی بهتر است چندضربه‌های طولانی را نیز از دایره انتخاب‌های خود خارج کنید. چند ضربه‌هایی که شما را در مقابل دیگر دشمن‌های حاضر عملا تبدیل به هدفی آسان می‌کند.
از مبارزات که بگذریم باید نگاهی داشته باشیم به بخش ماجراجویی و گشت و گذار در محیط که سعی شده بیشتر شبیه به نسخه اول طراحی شود. در بازی Darksiders 3 با رویکردی آشنا هستیم که معمولا تحت عنوان Metroidvania شناخته می‌شود. ساختار طراحی مراحلی که در آن هرچند شاهد چیزی به معنای واقعی کلمه شبیه به Open World نیستیم اما محیط‌های مختلف به یکدیگر متصل بوده و می‌توانید از راه‌های مختلف به هر کدام از آنها دسترسی داشته باشید.
اصلی‌ترین ضعف این قسمت به نوع طراحی هر کدام از محیط‌ها ارتباط پیدا می‌کند. عملا بخش عمده‌ای از نقشه بازی به شکلی کاملا محدود طراحی شده و حتی به قدری بزرگ نیست که گیمر در جریان آنها سوار بر اسب شود. اسب Fury که با نام Rampage شناخته می‌شود در همان میان پرده ابتدایی معرفی شده اما هیچگاه در جریان گیم‌پلی مورد استفاده قرار نمی‌گیرد. هرچند دلیلی داستانی برای این موضوع وجود دارد اما باز هم نمی‌توان از ضعف به وجود آمده چشم‌پوشی کرد. مسئله دیگری که باعث می‌شود گیمر عملا علاقه چندانی به بررسی مسیرهای جانبی نداشته باشد، حذف کامل نقشه است.
عملا به جز یک رادار ساده که هدف بعدی را به شما نشان می‌دهد خبری از نقشه به هر شکل ممکنی نیست و گیمر هیچگاه نمی‌تواند به درستی تشخیص دهد که دقیقا در چه نقطه‌ای حضور دارد. همچنان بازی Darksiders 3 از قابلیت Fast Travel استفاده می‌کند اما این نکته نیز به واسطه حذف کامل نقشه و نشان دادن هر کدام از نقاط Checkpoint با یک نام و تصویر ساده باعث شده که گیمر هیچگاه توانایی استفاده درست از این موضوع را پیدا نکند. این مسئله را در کنار پازل‌هایی قرار دهید که هیچ نکته جدیدی را به همراه نداشته و از دید درجه سختی به مراتب پایین‌تر از نسخه اول و دوم هستند.
در نهایت اما باید نگاه ویژه‌ای به گرافیک و عملکرد فنی بازی Darksiders 3 داشت. افت فریم اولین مشکلی است که از همان ابتدای بازی با آن روبرو شده و در ادامه حتی بدتر از گذشته می‌شود. هرچه جلوتر می‌روید این موضوع بیش از پیش خود را نشان داده و نهایتا شرایطی را به وجود می‌آورد که مبارزات و به خصوص مقابله با باس‌ها را سخت‌تر از روند معمولی بازی می‌کند. درست زمانی که قصد دارید جاخالی داده یا ضربه‌ای را وارد کنید بازی با افت فریم مواجه شده و دستورات مختلف با تاخیر اجرا می‌شوند.
تاخیری که معمولا با وارد شدن صدمه به شخصیت اصلی همراه خواهد شد. وضعیت بعضا به شکلی خراب می‌شود که حتی پخش صدای بازی را نیز دچار مشکل می‌کند. این نکته را نیز در نظر داشته باشید که بازی Darksiders 3 روی PS4 Pro توسط ما بررسی شده و هرچند با سخت‌افزاری بهتر روبرو هستیم اما نتیجه بهبود چندانی پیدا نکرده. حتی قابلیت HDR بازی نیز در زمان عرضه مشکلات مختلفی داشت و وضوح و رنگ‌بندی را دچار مشکل می‌کرد که طی به‌روزرسانی اخیر به صورت کلی غیرفعال شده.
وقتی با چنین شرایطی روبرو می‌شویم معمولا انتظار این است که حداقل بازی از دید کیفیت گرافیکی در سطح خوبی قرار داشته باشد اما هرچند برای ساخت Darksiders 3 از موتور قدرتمند Unreal Engine 4 استفاده شده اما به هیچ‌وجه با اثری استاندارد روبرو نیستیم. کیفیت فنی گرافیک بازی Darksiders 3 هرچند نسبت به نسخه اول و دوم پیشرفت کرده اما در میان آثار متوسط و حتی ضعیف این نسل قرار می‌گیرد. بازی که تنها برگ برنده خود را در طراحی شخصیت‌ها می‌بیند.
هرچه این بخش یعنی شخصیت‌ها به خوبی طراحی شده، محیط‌ها تنوع اندکی دارند و رنگ‌بندی آنها معمولا تکراری است. تمامی این موارد را در کنار مشکلات گیم‌پلی قرار دهید تا متوجه شوید عملا بعد از پشت سر گذاشتن یک سوم ابتدایی با اثری اعصاب خورد کن مواجه هستید. بازی که در هیچ زمینه‌ای مخاطب یا حتی طرفداران این مجموعه را راضی نکرده و مشکلات فنی و اشتباهات طراحی گیم‌پلی از تبدیل شدن آن به ادامه‌ای خوب برای Darksiders جلوگیری کرده. شاید تنها بخشی از بازی که نتوان ایراد آنچنانی به آن وارد کرد، صداگذاری شخصیت‌ها و موسیقی باشد که در سطح خوبی قرار داشته و حس لازم را به گیمر منتقل می‌کنند.
آدرس کوتاه خبر:
